![]() |
|
nog meer leuke dingen: Column Kirgizië |
|
De bushokjes van Kirgizië of het belang van diversiteit. |
|
Kirgizië, Kirgizië, Kirgizië, In die periode en onder dat gesternte is de basis van het openbaar vervoer gelegd. Kijkend vanuit de Kamaz valt het op een gegeven moment op: de bushokjes! Buiten de hoofdstad Bishkek is namelijk elk bushokje anders.
|
|
Vol spanning kijk je telkens uit naar het volgende dorp. Een dorp is niet meer dan een plukje huizen bij
een kruising van de verharde weg langs het meer en de onverharde weg de bergen in. Op deze plek
is wat activiteit, de verkoop aan de straat van abrikozen, meloenen, overtollige huisraad, net wat men
kwijt wil en een school. En dan, net daarna, het volgende bushokje. Hoe zou zit ontstaan zijn? Hoe is dit nu juist in een centraal geleid en arm land mogelijk? Dan denk je aan toch eerder aan uniformiteit, saai, goedkoop. Zou het een opdracht aan architectuurstudenten zijn geweest, waarbij het ontwerp ongeacht een oordeel is uitgevoerd? Of zou elk dorp zijn eigen burgers aan het werk hebben gezet? Ook in andere voormalige sovjetrepublieken is verscheidenheid aan bushokjes. In het boekje Sovjet bus stops wordt vermeld dat dit een cadeautje voor de reiziger is, die de bus verkiest boven de auto. Alsof die keuze er eigenlijk was (en voor de gemiddelde Kirgies) is. In Nederland doen we het niet zo. Daar worden de eisen aan de bushokjes opgestapeld: gemakkelijk
schoon te maken, veilig, kosten, herkenbaar, hufterproof, ga zo maar door en er ontstaat een uniform
hokje. Dat is allemaal volkomen begrijpelijk, maar is slechts één kant van de medaille. De twee zijden van dezelfde medaille. Die kunnen niet los van elkaar worden gezien. Geld is snel het
middel om alles in uit te drukken, . Dat doende kan je niet anders concluderen: |
|
![]() |
|
copyright ©2019 adviesbureau nora van klingeren |